Ik voelde licht de paniek toeslaan en nam het besluit om de berichtgeving omtrent het coronavirus niet zo obsessief meer te volgen. Luisterend naar muziek van de Italiaanse componist Giulio Aldinucci onderging ik een bijna religieuze ervaring. Voorlopig wil ik mij dus vooral laten aanraken door schoonheid. Deze muziek laat je al het gevoel voor tijd kwijtraken en nodigt uit tot bezinning.

Stalker, een film van Andrej Tarkovski uit 1979, brengt hetzelfde gevoel. In de film zijn groene landschappen, vervallen industriële complexen, modder en mist te zien. Ook hoor je constant geluid van druppelend en stromend water. Bewegingen lijken met vertraging te verlopen, maar dat heb je niet door. Tijdens het kijken naar deze film verlies je al je gevoel voor tijd. Ik ken geen film die je beter dat gevoel geeft dan Stalker.

Datzelfde gevoel kreeg ik toen ik door de modellen Brouwershavense Gat en Pentagoot liep. Het model Pentagoot ligt in water en wordt overwoekerd door planten en bomen. De scheidslijnen tussen water en land zijn diffuus. Bomen groeien zowel op land als in het water. Datzelfde water is aan de ene kant, van een gemetselde muur die net boven het wateroppervlak steekt, geheel bedekt met groen mos, en aan de andere kant helderblauw. De nog aanwezige sporen van de menselijke bouwwerken die overwoekerd worden door de natuur, gaven mij het gevoel buiten tijd en ruimte te staan. In de collage heb ik geprobeerd de scheidslijnen tussen water, land en lucht zo veel mogelijk in elkaar over te laten gaan. 

Bekijk collage Brouwershavense Gat Pentagoot:

Een overzicht van werk